μετά από το κλειστό σχολείο... για δύο χρονιές, η γιορτή έχει γίνει και θα γίνει... κλειστή...
ιδού το υλικό... και βλέπουμε την εξέλιξη ...
(22 Οκτωβρίου του 2011)
)%CE%B3%CE%B7%CE%BE.jpg)
Μπήκαν στην πόλη...
Μία καινούργια ιδέα για 17 Νοεμβρίου, από έναν καλό μου συνάδελφο, τον Παναγιώτη...
Γιατί όχι;
Πρώτο τραγούδι: Μπήκαν στην πόλη οι εχθροί... Μία φυσική επιλογή
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
Μουσική: Μαρκόπουλος Γιάννης, Στίχοι: Σκούρτης Γιώργος
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
τις πόρτες σπάσαν οι οχτροί
κι εμείς γελούσαμε στις γειτονιέςτην πρώτη μέρα
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
αδέρφια πήραν οι οχτροί
κι εμείς κοιτούσαμε τις κοπελιές
την άλλη μέρα
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
φωτιά μας ρίξαν οι οχτροί
κι εμείς φωνάζαμε στα σκοτεινά
την τρίτη μέρα
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
σπαθιά κρατούσαν οι οχτροί
κι εμείς τα πήραμε για φυλαχτά
την άλλη μέρα
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
μοιράσαν δώρα οι οχτροί
κι εμείς γελούσαμε σαν τα παιδιά
την πέμπτη μέρα
Μπήκαν στην πόλη οι οχτροί
κρατούσαν δίκιο οι οχτροί
κι εμείς φωνάζαμε ζήτω και γεια
σαν κάθε μέρα
Πότε θα κάμει ξαστεριά,
πότε θα φλεβαρίσει, να πάρω το ντουφέκι μου,
την έμορφη πατρόνα,
να κατεβώ στον Ομαλό,
στη στράτα του Μουσούρου,
να κάμω μάνες δίχως γιους,
γυναίκες δίχως άντρες,
να κάμω και μωρά παιδιά,
να κλαιν’ δίχως μανάδες,
να κλαιν’ τη νύχτα για νερό,
και την αυγή για γάλα,
και τ’ αποδιαφωτίσματα
τη δόλια τους τη μάνα...
Ακούστε την τρίτη επιλογή! Κάποτε θα 'ρθουν!!!
στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος, μουσική: Μ. Θεοδωράκης
πως σε πιστεύουν, σ’ αγαπούν
και πώς σε θένε
Έχε το νου σου στο παιδί,
κλείσε την πόρτα με κλειδί
ψέματα λένε
Κάποτε θα `ρθουν γνωστικοί,
λογάδες και γραμματικοί
για να σε πείσουν
Έχε το νου σου στο παιδί
κλείσε την πόρτα με κλειδί,
θα σε πουλήσουν
Και όταν θα `ρθουν οι καιροί
που θα `χει σβήσει το κερί
στην καταιγίδα
Υπερασπίσου το παιδί
γιατί αν γλιτώσει το παιδί
υπάρχει ελπίδα
Και η τελευταία έκπληξη,
Τέταρτη επιλογή: Κοίτα με στα μάτια
Κοίτα με στα μάτια
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις, στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Κοίτα με στα μάτια κι έλα πιο κοντά
άγια μου καρδιά κι αγαπημένη
άκουσα κι απόψε πόρτα να χτυπά
πέτρες θα κυλάν οι πεθαμένοι.
Πώς να το ξεχάσω κείνο το παιδί
στο περιβολάκι τ’ Αϊ Νικόλα;
Έπινε τον ήλιο σαν χλωρό κλαδί
πριν το θυμηθούν τα πολυβόλα.
Κοίτα με στα μάτια και με το σουγιά
πάρε από τη φλέβα μου μελάνι
γράψε τ’ όνομά του στην αστροφεγγιά
χέρι φονικό να μην το φτάνει.
Πού είσαι Πέτρο; Πού είσαι Γιάννη;
Στου κάτω κόσμου το σιντριβάνι.
Νεράκι πίνω να λησμονήσω.
Γύρισε πίσω! Γύρισε πίσω!
άγια μου καρδιά κι αγαπημένη
άκουσα κι απόψε πόρτα να χτυπά
πέτρες θα κυλάν οι πεθαμένοι.
Πώς να το ξεχάσω κείνο το παιδί
στο περιβολάκι τ’ Αϊ Νικόλα;
Έπινε τον ήλιο σαν χλωρό κλαδί
πριν το θυμηθούν τα πολυβόλα.
Κοίτα με στα μάτια και με το σουγιά
πάρε από τη φλέβα μου μελάνι
γράψε τ’ όνομά του στην αστροφεγγιά
χέρι φονικό να μην το φτάνει.
Πού είσαι Πέτρο; Πού είσαι Γιάννη;
Στου κάτω κόσμου το σιντριβάνι.
Νεράκι πίνω να λησμονήσω.
Γύρισε πίσω! Γύρισε πίσω!
ΚΑΙ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ... προσθήκη του 2013...
γενικώς...
Πάμε κι εμείς στην αυλή του φθινοπώρου
πίσω απ’ τα πετρωμένα στάχυα του καλοκαιριού
πάμε κι εμείς στα παιδιά που κοιμήθηκαν
κάτω απ’ τα ματωμένα νύχια του περιστεριού
πάμε να δεις στην αυλή που μεγάλωσαν
Δυο παιδιά ερωτευμένα
δυο παιδιά του χαμού
Ορέστη απ’ το Βόλο
Μαρία απ’ τη Σπάρτη
γυρεύω το γιο μου
Μαρία απ’ τη Σπάρτη
Ορέστη απ’ το Βόλο
την κόρη μου θέλω
Δυο παιδιά ερωτευμένα
δυο παιδιά του Χαμού
Ορέστη απ’ το Βόλο
Μαρία απ’ τη Σπάρτη
γυρεύω το γιο μου
Μαρία απ’ τη Σπάρτη
Ορέστη απ’ το Βόλο
την κόρη μου θέλω
πίσω απ’ τα πετρωμένα στάχυα του καλοκαιριού
πάμε κι εμείς στα παιδιά που κοιμήθηκαν
κάτω απ’ τα ματωμένα νύχια του περιστεριού
πάμε να δεις στην αυλή που μεγάλωσαν
Δυο παιδιά ερωτευμένα
δυο παιδιά του χαμού
Ορέστη απ’ το Βόλο
Μαρία απ’ τη Σπάρτη
γυρεύω το γιο μου
Μαρία απ’ τη Σπάρτη
Ορέστη απ’ το Βόλο
την κόρη μου θέλω
Δυο παιδιά ερωτευμένα
δυο παιδιά του Χαμού
Ορέστη απ’ το Βόλο
Μαρία απ’ τη Σπάρτη
γυρεύω το γιο μου
Μαρία απ’ τη Σπάρτη
Ορέστη απ’ το Βόλο
την κόρη μου θέλω
Βασίλης Παπακωνσταντίνου - Αρνιέμαι | Vasilis Papakonstantinou - Arniemai
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης, Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης
Αρνιέμαι αρνιέμαι αρνιέμαι
οι άλλοι να βαστάνε τα σκοινιά
αρνιέμαι να με κάνουν ό,τι θένε
αρνιέμαι να πνιγώ στην καταχνιά.
Αρνιέμαι αρνιέμαι αρνιέμαι
να είσαι συ και να μην είμαι εγώ
που τη δική μου μοίρα διαφεντεύεις
με τη δική μου γη και το νερό.
Αρνιέμαι αρνιέμαι αρνιέμαι
να βλέπω πια το δρόμο μου κλειστό
αρνιέμαι να 'χω σκέψη που σωπαίνει
να περιμένει μάταια τον καιρό
\
Μαλαματένια λόγια | Γιάννης Χαρούλης
Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου, Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
και αυτό , βεβαίως..
Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι
τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχθέςτ' αλφαβητάρι πάνω στο τριφύλλι
σου μάθαινε το αύριο και το χθες
μα εγώ περνούσα τη στερνή την πύλη
με του καιρού δεμένος τις κλωστές
Τ' αηδόνια σε χτικιάσανε στην Τροία
που στράγγιξες χαμένα μια γενιά
καλύτερα να σ' έλεγαν Μαρία
και να `σουν ράφτρα μες στην Κοκκινιά
κι όχι να ζεις μ' αυτή την κομπανία
και να μην ξέρεις τ' άστρο του φονιά
Γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοι
απ' του καιρού την άγρια πληρωμή
στο μεσοστράτι τέσσερις ανέμοι
τους πήραν για σεργιάνι μια στιγμή
και βρήκανε τη φλόγα που δεν τρέμει
και το μαράζι δίχως αφορμή
Και σαν τους άλλους χάθηκαν κι εκείνοι
τους βρήκαν να γαβγίζουν στα μισά
κι απ' το παλιό μαρτύριο να `χει μείνει
ένα σκυλί τη νύχτα που διψά
γυναίκες στη γωνιά μ' ασετυλίνη
παραμιλούν στην ακροθαλασσιά
Και στ' ανοιχτά του κόσμου τα καμιόνια
θα ξεφορτώνουν στην Καισαριανή
πώς έγινε με τούτο τον αιώνα
και γύρισε καπάκι η ζωή
πώς το `φεραν η μοίρα και τα χρόνια
να μην ακούσεις έναν ποιητή
Του κόσμου ποιος το λύνει το κουβάρι
ποιος είναι καπετάνιος στα βουνά
ποιος δίνει την αγάπη και τη χάρη
και στις μυρτιές του Άδη σεργιανά
μαλαματένια λόγια στο χορτάρι
ποιος βρίσκει για την άλλη τη γενιά
Με δέσαν στα στενά και στους κανόνες
και ξημερώνοντας Παρασκευή
τοξότες φάλαγγες και λεγεώνες
με πήραν και με βάλαν σε κλουβί
και στα υπόγεια ζάρια τους αιώνες
παιχνίδι παίζουν οι αργυραμοιβοί
Ζητούσα τα μεγάλα τα κυνήγια
κι όπως δεν ήμουν μάγκας και νταής
περνούσα τα δικά σου δικαστήρια
αφού στον Άδη μέσα θα με βρεις
να με δικάσεις πάλι με μαρτύρια
και σαν κακούργο να με τιμωρείς
Αγαπητοί συνάδελφοι, καλά που έχουμε τους άλλους συνάδελφους και εμπλουτίζεται το ρεπερτόριό μας...
ΔΩΔΕΚΑ ΠΑΙΔΙΑ
Στ. : Δ. Χριστοδούλου, Μουσ.:Μ. Λοϊζου
[Δώδεκα παιδιά στους δρόμους,
δώδεκα παιδιά,
πήραν την βροχή στους ώμους
δώδεκα παιδιά.
Κράτησαν ψηλά τον ήλιο
κάνανε το κρύο φίλο
πήγαν πιο μακρυά κι απ’ τα πουλιά.(2)](2)
Βρήκαν στην κορφή
την παλιά πληγή
το χρυσό μαχαίρι του ληστή.(2)
[Δώδεκα παιδιά στους δρόμους,
δώδεκα σπαθιά.
Πήραν τον Χριστό στους ώμους
δώδεκα παιδιά.
Χάραξαν στην γη τους νόμους
άνοιξαν στην νύχτα δρόμους
κι έγινε η αγάπη πιο βαθειά.(2)](2)
Γράψαν μιαν ευχή
να μην ξεχαστεί
κατ’ από το χώμα η γιορτή.(2)
Δώδεκα παιδιά στους δρόμους,
δώδεκα παιδιά,
Πήραν τον Χριστό στους ώμους
δώδεκα παιδιά.
Χάραξαν στην γη τους νόμους
άνοιξαν στην νύχτα δρόμους
κι έγινε η αγάπη πιο βαθειά.(2)
ΛΙΓΟ ΑΚΟΜΑ
ανθισμένη αμυγδαλιά
ΛΙΓΟ ΑΚΟΜΑΜουσική: Μίκης Θεοδωράκης, Στίχοι: Γιώργος Σεφέρης
Λίγο ακόμα θα ιδούμε(2)
τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν.(3)
Λίγο ακόμα θα ιδούμε(2)
τα μάρμαρα να λάμπουν,
να λάμπουν στον ήλιο,
την θάλασσα να κυμματίζει.
Λίγο ακόμα να σηκωθούμε
[λίγο ψηλότερα.(3)](2)
ΣΧΟΛΙΟ: Στο λίγο ακόμα... σηκωνόμαστε σιγά - σιγά από την θέση μας ώσπου να βρεθούμε με τα χέρια ψηλά... (λίγο ψηλότερα)
Σε αυτό το λινκ... θα βρείτε και αφιέρωμα στον Γιάννη Ρίτσο... στα Λιανοτράγουδά του!!!
http://dhmotikomousikh.blogspot.gr/2012/06/blog-post_16.html
ΛΑΟΣ
18 ΛΙΑΝΟΤΡΑΓΟΥΔΑ ΤΗΣ ΠΙΚΡΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ
Λίγο ακόμα θα ιδούμε(2)
τις αμυγδαλιές ν’ ανθίζουν.(3)
Λίγο ακόμα θα ιδούμε(2)
τα μάρμαρα να λάμπουν,
να λάμπουν στον ήλιο,
την θάλασσα να κυμματίζει.
Λίγο ακόμα να σηκωθούμε
[λίγο ψηλότερα.(3)](2)
ΣΧΟΛΙΟ: Στο λίγο ακόμα... σηκωνόμαστε σιγά - σιγά από την θέση μας ώσπου να βρεθούμε με τα χέρια ψηλά... (λίγο ψηλότερα)
Σε αυτό το λινκ... θα βρείτε και αφιέρωμα στον Γιάννη Ρίτσο... στα Λιανοτράγουδά του!!!
http://dhmotikomousikh.blogspot.gr/2012/06/blog-post_16.html
Μίκης Θεοδωράκης - Μικρός Λαός - Official Audio Release
Γιάννης Ρίτσος, ποιητής
18 ΛΙΑΝΟΤΡΑΓΟΥΔΑ ΤΗΣ ΠΙΚΡΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ
1972 ποίηση: Γ. Ρίτσος. – μουσική: Μ.Θεοδωράκης
Μικρός λαός και πολεμά δίχως σπαθιά και βόλια
για όλου του κόσμου το ψωμί, το φως και το τραγούδι
κάτω απ’ την γλώσσα του κρατεί τους βόγκους και τα ζήτω
(κι αν κάνει πως τα τραγουδεί ραγίζουν τα λιθάρια.)(2)
Ο Μίκης Θεοδωράκης διευθύνει
ΟΤΑΝ ΣΦΙΓΓΟΥΝ ΤΟ ΧΕΡΙ
Μουσική: Μίκης Θεοδωρακης, Στίχοι : Γιάννης Ρίτσος
Όταν σφίγγουν το χέρι(2)
ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο.(2)
Όταν χαμογελάνε(2)
ένα μικρό χελιδόνι φεύγει
μέσα απ’ τ’ άγρια γένια τους.(2)
Όταν σκοτώνονται (2)
η ζωή τραβάει την ανηφόρα(2)
[με σημαίες – με σημαίες –
με σημαίες και με ταμπούρλα.](2)
ΣΧΟΛΙΟ: Ζωγραφίζουμε γένια με ένα περιστέρι να βγαίνει ...
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΖΩΓΡΑΦΙΖΟΥΝ…
μ.: Γ. Χατζηνάσιος , στίχοι: Μιχάλης Μπουρμπούλης
Τα παιδιά ζωγραφίζουν στον τοίχο,
δυο καρδιές κι έναν ήλιο στην μέση,
[παίρνω φως απ’ τον ήλιο και φτιάχνω την αγάπη
και μου λες πως σ’ αρέσει.](2)
Τα παιδιά τραγουδάνε στους δρόμους
η φωνή τους τον κόσμο αλλάζει,
[τα σκοτάδια σκορπάνε κι η μέρα λουλουδίζει
σαν ανθός στο περβάζι.](2)
Ένα σύννεφο είν’ η καρδιά μας
η ζωή μας γιορτή σε πλατεία,
[σ’ αγαπώ κι ο απέραντος κόσμος πόσο μοιάζει
με μικρή πολιτεία.](2)
ΣΧΟΛΙΟ: Ζωγραφίζουμε κι εμείς ένα ήλιο στην μέση... στον πίνακα φυσικά!
ΠΟΤΕ ΘΑ ΚΑΜΕΙ ΞΑΣΤΕΡΙΑ
Κρήτης - Ριζίτικο
Πότε θα κα-, πότε θα κάμει ξαστεριά.
Ε, (πότε θα φλεβαρίσει, )(2)
να πάρω το, να πάρω το ντουφέκι μου.
Να πάρω το, να πάρω το ντουφέκι μου.
Ε, (την όμορφη πατρόνα,)(2)
να κατεβώ, να κατεβώ στον Ομαλό.
(Να κατεβώ)(2), στον Ομαλό.
Ε,(στη στράτα στο Μουσούρο),(2)
να κάμω μα-, να κάμω μάνες δίχως γιους.
Να κάμω μα-, να κάμω μάνες δίχως γιους.
Ε, (γυναίκες δίχως άντρες)(2),
(να κάμω και)(2) μωρά παιδιά.
Να κάμω και, να κάμω και μωρά παιδιά.
Ε, (να κλαίν’ δίχως μανάδες) (2)
Πότε θα κά-, πότε θα κάμει ξαστεριά.
ΣΧΟΛΙΟ: Γνωριμία με την Κρήτη... Την παράδοση της Κρήτης...
ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΑΙΜΑΤΑ
ποίηση: Οδυσσέας Ελύτης, μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Της αγάπης αίματα με πορφύρωσαν
και χαρές ανείδωτες με σκιάσανε.
Οξειδώθηκα μες στη νοτιά των ανθρώπων.
Μακρυνή μητέρα, ρόδο μου, ρόδο αμάραντο.
Στ’ ανοιχτά του πελάγου με καρτέρεσαν
με μπομπάρδες τρικάταρτες και μου ρίξανε.
Αμαρτία μου να ‘χα και ‘γώ μιαν αγάπη.
Μακρυνή μητέρα, ρόδο μου, ρόδο αμάραντο.
Τον Ιούλιο κάποτε μισανοίξανε
τα μεγάλα μάτια της μες στα σπλάγχνα μου.
Την παρθένα ζωή μια στιγμή να φωτίσουν.
Μακρυνή μητέρα, ρόδο μου, ρόδο αμάραντο.
Lampros
Όταν σφίγγουν το χέρι(2)
ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο.(2)
Όταν χαμογελάνε(2)
ένα μικρό χελιδόνι φεύγει
μέσα απ’ τ’ άγρια γένια τους.(2)
Όταν σκοτώνονται (2)
η ζωή τραβάει την ανηφόρα(2)
[με σημαίες – με σημαίες –
με σημαίες και με ταμπούρλα.](2)
RUSSIAN RED ARMY ORCHESTRA -ΟΤΑΝ ΣΦΙΓΓΟΥΝ ΤΟ ΧΕΡΙ- MIKIS THEODORAKIS
http://youtu.be/0Cr17m4SPRM
ΣΧΟΛΙΟ: Ζωγραφίζουμε γένια με ένα περιστέρι να βγαίνει ...
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΖΩΓΡΑΦΙΖΟΥΝ
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΖΩΓΡΑΦΙΖΟΥΝ…
μ.: Γ. Χατζηνάσιος , στίχοι: Μιχάλης Μπουρμπούλης
Τα παιδιά ζωγραφίζουν στον τοίχο,
δυο καρδιές κι έναν ήλιο στην μέση,
[παίρνω φως απ’ τον ήλιο και φτιάχνω την αγάπη
και μου λες πως σ’ αρέσει.](2)
Τα παιδιά τραγουδάνε στους δρόμους
η φωνή τους τον κόσμο αλλάζει,
[τα σκοτάδια σκορπάνε κι η μέρα λουλουδίζει
σαν ανθός στο περβάζι.](2)
Ένα σύννεφο είν’ η καρδιά μας
η ζωή μας γιορτή σε πλατεία,
[σ’ αγαπώ κι ο απέραντος κόσμος πόσο μοιάζει
με μικρή πολιτεία.](2)
ΣΧΟΛΙΟ: Ζωγραφίζουμε κι εμείς ένα ήλιο στην μέση... στον πίνακα φυσικά!
ΠΟΤΕ ΘΑ ΚΑΜΕΙ ΞΑΣΤΕΡΙΑ
Το οροπέδιο Ομαλός, Κρήτη
Η Κρήτη από τον δορυφόρο
Κρήτης - Ριζίτικο
Πότε θα κα-, πότε θα κάμει ξαστεριά.
Ε, (πότε θα φλεβαρίσει, )(2)
να πάρω το, να πάρω το ντουφέκι μου.
Να πάρω το, να πάρω το ντουφέκι μου.
Ε, (την όμορφη πατρόνα,)(2)
να κατεβώ, να κατεβώ στον Ομαλό.
(Να κατεβώ)(2), στον Ομαλό.
Ε,(στη στράτα στο Μουσούρο),(2)
να κάμω μα-, να κάμω μάνες δίχως γιους.
Να κάμω μα-, να κάμω μάνες δίχως γιους.
Ε, (γυναίκες δίχως άντρες)(2),
(να κάμω και)(2) μωρά παιδιά.
Να κάμω και, να κάμω και μωρά παιδιά.
Ε, (να κλαίν’ δίχως μανάδες) (2)
Πότε θα κά-, πότε θα κάμει ξαστεριά.
ΣΧΟΛΙΟ: Γνωριμία με την Κρήτη... Την παράδοση της Κρήτης...
ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΑΙΜΑΤΑ
Ο ποιητής Οδυσσέας Ελύτης παραλαμβάνει το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, στην Σουηδία
ποίηση: Οδυσσέας Ελύτης, μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Της αγάπης αίματα με πορφύρωσαν
και χαρές ανείδωτες με σκιάσανε.
Οξειδώθηκα μες στη νοτιά των ανθρώπων.
Μακρυνή μητέρα, ρόδο μου, ρόδο αμάραντο.
Στ’ ανοιχτά του πελάγου με καρτέρεσαν
με μπομπάρδες τρικάταρτες και μου ρίξανε.
Αμαρτία μου να ‘χα και ‘γώ μιαν αγάπη.
Μακρυνή μητέρα, ρόδο μου, ρόδο αμάραντο.
Τον Ιούλιο κάποτε μισανοίξανε
τα μεγάλα μάτια της μες στα σπλάγχνα μου.
Την παρθένα ζωή μια στιγμή να φωτίσουν.
Μακρυνή μητέρα, ρόδο μου, ρόδο αμάραντο.
Lampros
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου