Αττίκ, της μιας δραχμής τα γιασεμιά!!! + Για τους ρομαντικούς ...

Αγαπητοί μου!!!
Ανάσταση...  μετά από αυτό που έπαθα...

έρχομαι, όμως, δριμύτερα, για ένα αφιέρωμα στον Αττίκ... 

Αττίκ:  Κλέων Τριανταφύλλου

Αφορμή ήταν αυτό το τραγούδι...

Της Μιας Δραχμής Τα Γιασεμιά (Ορ. Μακρής-Τζένη Βάνου)  

Της μιας δραχμής τα γιασεμιά...

Της μιας δραχμής τα γιασεμιά

γεμίζουν το άδειο το τραπέζι.

Μα της μοίρας τα αιχμηρά καρφιά

κάνουν το δάκρυ μου αμέσως να τα μαραίνει.

Της μιας δραχμής τα γιασεμιά

με το άρωμα σου μιλάνε

μα τα γλυκά τους λόγια χάνονται

σε μια λίμνη από κλάματα που πολύ πονάνε.

Της μιας δραχμής τα γιασεμιά

την αγάπης μας θυμίζουν

μα είσαι τώρα μακριά

και έπαψαν πια να μοσχομυρίζουν

Της μιας δραχμής τα γιασεμιά

μου τα χάριζες σε κάθε ραντεβού μας.

Μου ΄λεγες πώς η αγάπη μας

σαν το άρωμα τους θα μοσχοβολάει.

Της μιας δραχμής τα γιασεμιά

τον πόνο μόνο μου θυμίζουν.

Ήταν της μοίρας μας γραφτό

τώρα οι δρόμοι μας χωρίζουν.

Της μιας δραχμής τα γιασεμιά

δεν αντέχω άλλο την οσμή τους

με πιάνουν τα αναφιλητά

κλαίω κι εγώ μαζί τους.

που είχα ακούσει στην ομώνυμη Ελληνική ταινία... και πόσο πολύ μου έκανε εντύπωση!!!

Ο Αττίκ (1885-1944), του οποίου το πραγματικό όνομα ήταν Κλέων Τριανταφύλλου, ήταν Έλληνας μουσικοσυνθέτης, στιχουργός και ερμηνευτής των τραγουδιών του. Υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους εκφραστές του ελληνικού ελαφρού τραγουδιού στις αρχές του 20ού αιώνα.

Ακόμα ένα ταγκό από την Μαρία Κανελοπούλου

μουσική, στίχοι: Αττίκ

Ένα τραγούδι του είναι μία ιστορία, με αρχή μέση και τέλος...

Γεννήθηκε στην Αθήνα και μεγάλωσε στην Αίγυπτο, όπου παρακολούθησε μαθήματα μουσικής.
Από το 1907 έζησε στο Παρίσι, όπου συνεργάστηκε ως ηθοποιός με διάφορους θιάσους και συμμετείχε σε περιοδείες σε διάφορες χώρες ως το 1930, οπότε εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και δημιούργησε την περίφημη "Μάντρα του Αττίκ"

Έτσι περιέγραψε την θρυλική "Μάντρα" του ο Αττίκ 
(Κλέων Τριανταφύλλου), 

ένας πρωτοπόρος καλλιτέχνης του 20ου αιώνα που άφησε 

έργο, διδάσκοντας ταυτόχρονα με τα άψογα ελληνικά των 

στίχων του ήθος και ευπρέπεια.

-Τι ήταν η πρώτη "Μάντρα;"

-Πολλές σανίδες, λίγη μπογιά και αρκετή πρωτοπορία. Ένα 

ξύλινο παράπηγμα-σκηνή, ύψους 6-7 μέτρων και δίπλα η 

αυλόπορτα είσοδος. Στο δρόμο η πρόσοψη παριστάνει ένα 

φτωχικό διώροφο σπιτάκι με ζωγραφισμένα πορτοπαράθυρα.

 'Ενα αληθινό παράθυρο στο ισόγειο που στην 

πραγματικότητα ήταν το ταμείο και μια αληθινή 

μπαλκονόπορτα με μπαλκόνι στο δεύτερο πάτωμα. 

   Στην είσοδο γλάστρες με φυτεμένα…μακαρόνια. Στην 

πόρτα ψηλά ένα κλουβί με μια σαρδέλα αντί πουλιού, 

μαρτυρούσε την εκ μητρός καταγωγή μου και μην ξεχνάτε ότι 

οι Τσιριγώτες έβαλαν την σαρδέλα στο κλουβί να 

τραγουδήσει. 

    Στο μπαλκόνι ακουμπισμένος με το αριστερό χέρι στα

 κάγκελα, σκυφτός προς τα έξω ένας Αττίκ με αγγελικό 

χαμόγελο να κάνει με το δεξί χέρι μια χειρονομία υποδοχής.

 Αυτός ο Αττίκ ήταν αντρείκελο σε φυσικό μέγεθος, έργο 

γνωστού γλύπτου, μοναδικού σε τέτοιες δύσκολες εργασίες. 

Του φορούσαμε απαράλλαχτα τα δικά μου ρούχα, που είχα 

τότε καθιερώσει, άσπρο πουκάμισο, άσπρα παπούτσια και 

κάλτσες και τα λοιπά, ήταν όλα τόσο επιτυχημένα - που 

πολλοί γελιόντουσαν και μου φώναζαν από κάτω - 

πηγαίνοντας στο ταμείο: Αττίκ πες να μας δώσουν καλές 

θέσεις! Τέτοιος καλλιτέχνης ήταν ο γλύπτης Φώσκολος.

Εννοείται ότι κάθε βράδυ το ανδρείκελό μου έμπαινε μέσα, 

αλλιώς η μαρίδα της γειτονιάς θα το ετάραζε στις πετριές και

 θα μου έσπαζε το κεφάλι, που επλήρωσα τότε στο Φώσκολο

 πέντε χιλιάδες δραχμές. Θα σκεφθείτε ίσως: Τι να κοστίζει 

άραγε το αληθινό; Απαντώ - Πολύ λιγότερα".

(Από το "Ευ αγωνίζεσθαι")

Είδα Μάτια... (1909) με τον ίδιο τον συνθέτη

Ένας νέος περνούσε μιά μέρα
από μιά γειτονιά φτωχική
στο κατώφλι της έπερνε αγέρα
μιά πεντάμορφη μελαχροινή
Ευθύς τρέλλα του ήρθε να κάνει
και σε λίγο καιρό της μηνά
θα σε πάρω με στεφάνι
σύντροφό μου γιά παντοτεινά
Γιά τα μάτια σου τα γαλανά και τα σκοτεινά
Είδα μάτια πολλά
γαλανά στη ζωή μου
να κοιτούν απαλά
και ν'ανάβουν την ψυχή μου
μα τόσο μαγικά
να μιλούν πιό γλυκά
δεν είδα άλλα και τόσο μεγάλα
στο λέω αληθινά
Την επήρε και πήγαν στα ξένα
και ταξίδεψαν σ'όλη τη γη
μ'αυτή δεν αγαπούσε κανένα
και τον άφησε μίαν αυγή
Τότε αυτος που είχε χτίσει παλάτια
στίς γωνιές της φτωχής γειτονιάς
Τραγουδούσε "τέτοια μάτια,
αν τα χάσω θα γίνω φονιάς"
Τραγουδούσε της όμορφης νιάς κι'έκλαιγε ο ντουνιάς!


Πηγή:http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=8724413602193882754

Ένας νέος περνούσε μιά μέρα
από μιά γειτονιά φτωχική
στο κατώφλι της έπερνε αγέρα
μιά πεντάμορφη μελαχροινή
Ευθύς τρέλλα του ήρθε να κάνει
και σε λίγο καιρό της μηνά
θα σε πάρω με στεφάνι
σύντροφό μου γιά παντοτεινά
Γιά τα μάτια σου τα γαλανά και τα σκοτεινά
Είδα μάτια πολλά
γαλανά στη ζωή μου
να κοιτούν απαλά
και ν'ανάβουν την ψυχή μου
μα τόσο μαγικά
να μιλούν πιό γλυκά
δεν είδα άλλα και τόσο μεγάλα
στο λέω αληθινά
Την επήρε και πήγαν στα ξένα
και ταξίδεψαν σ'όλη τη γη
μ'αυτή δεν αγαπούσε κανένα
και τον άφησε μίαν αυγή
Τότε αυτος που είχε χτίσει παλάτια
στίς γωνιές της φτωχής γειτονιάς
Τραγουδούσε "τέτοια μάτια,
αν τα χάσω θα γίνω φονιάς"
Τραγουδούσε της όμορφης νιάς κι'έκλαιγε ο ντουνιάς!


Πηγή:http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=8724413602193882754

Ένας νέος περνούσε μια μέρα

από μια γειτονιά φτωχική

στο κατώφλι της έπερνε αγέρα

μια πεντάμορφη μελαχροινή

Ευθύς τρέλλα του ήρθε να κάνει

και σε λίγο καιρό της μηνά

θα σε πάρω με στεφάνι

σύντροφό μου για παντοτεινά

Γιά τα μάτια σου τα γαλανά και τα σκοτεινά

Είδα μάτια πολλά

γαλανά στη ζωή μου

να κοιτούν απαλά

και ν'ανάβουν την ψυχή μου

μα τόσο μαγικά

να μιλούν πιο γλυκά

δεν είδα άλλα και τόσο μεγάλα

στο λέω αληθινά

Την επήρε και πήγαν στα ξένα

και ταξίδεψαν σ'όλη τη γη

μ'αυτή δεν αγαπούσε κανένα

και τον άφησε μίαν αυγή

Τότε αυτός που είχε χτίσει παλάτια

στις γωνιές της φτωχής γειτονιάς

Τραγουδούσε "τέτοια μάτια,

αν τα χάσω θα γίνω φονιάς"

Τραγουδούσε της όμορφης νιάς κι'έκλαιγε ο ντουνιάς!

Ένας νέος περνούσε μιά μέρα
από μιά γειτονιά φτωχική
στο κατώφλι της έπερνε αγέρα
μιά πεντάμορφη μελαχροινή
Ευθύς τρέλλα του ήρθε να κάνει
και σε λίγο καιρό της μηνά
θα σε πάρω με στεφάνι
σύντροφό μου γιά παντοτεινά
Γιά τα μάτια σου τα γαλανά και τα σκοτεινά
Είδα μάτια πολλά
γαλανά στη ζωή μου
να κοιτούν απαλά
και ν'ανάβουν την ψυχή μου
μα τόσο μαγικά
να μιλούν πιό γλυκά
δεν είδα άλλα και τόσο μεγάλα
στο λέω αληθινά
Την επήρε και πήγαν στα ξένα
και ταξίδεψαν σ'όλη τη γη
μ'αυτή δεν αγαπούσε κανένα
και τον άφησε μίαν αυγή
Τότε αυτος που είχε χτίσει παλάτια
στίς γωνιές της φτωχής γειτονιάς
Τραγουδούσε "τέτοια μάτια,
αν τα χάσω θα γίνω φονιάς"
Τραγουδούσε της όμορφης νιάς κι'έκλαιγε ο ντουνιάς!


Πηγή:http://www.blogger.com/blogger.g?blogID=8724413602193882754

Ο Αττίκ μπορεί να γεννήθηκε πολύ μακρυά από εμάς... αλλά εκείνη η εποχή ξεδιπλώνεται μέσα από τα τραγούδια του...

Λίγο πριν από το θάνατό του πρωταγωνίστησε στην ταινία 'Χειροκροτήματα' του Γιώργου Τζαβέλλα η οποία είχε κάποια, σχεδόν, αυτοβιογραφικά στοιχεία.

Γιώργος Τζαβέλλας, σκηνοθέτης

Στην ταινία αυτή ο Αττίκ, κουρασμένος από τις κακουχίες της κατοχής και υπερβολικά μελοδραματικός σε λίγα θύμιζε τη γεμάτη δυναμισμό και ευφυΐα προσωπικότητα του δημιουργού της Μάντρας.

 Τραγούδια του συνθέτη στην ταινία απέδωσε η  Δανάη (Στρατηγοπούλου)

η Δανάη (Στρατηγοπούλου)

ΑΤΤΙΚ (ΚΛΕΩΝ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ) -"ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΜΑΤΑ"-1944

Χειροκροτήματα... 

Λίγους μήνες μετά πέθανε...  Ένα επεισόδιο με ένα Γερμανό στρατιώτη, που  χτύπησε τον Αττίκ καθώς οδηγούσε το ποδήλατό του, φαίνεται πως στάθηκε όχι η αιτία αλλά η αφορμή μάλλον ενός  προανναγελθεντος θανάτου, αποτέλεσμα κατάθλιψης στην οποία είχε περιπέσει.

Ορισμένα από τα πιο γνωστά τραγούδια του είναι τα:

μια εποχή ρομαντική... με μεγάλες αγάπες...

• Παπαρούνα (1936), ερμ. Δανάη

Παπαρούνα, 
από τα "Χειροκροτήματα"

Την πρωτόειδε μ' ολοκόκκινα ντυμένη
καλλιτέχνης με κεφάλι αυτός ψαρό
κοριτσάκι αυτή μικρό να μαζεύει ζωηρό
παπαρούνες σε κάποιο αγρό.

Οι διαβάτες την κοιτούσαν μαγεμένοι
και περνούσαν μ' ένα βήμα σιγανό
μ' αυτός μέσ' το δειλινό είπε μ' ύφος ταπεινό
στο λουλούδι το ζωντανό:

Παπαρούνα χαρωπή
οι διαβάτες που διαβαίνουν
σ' αγαπούνε μα σωπαίνουν
και κανένας δε θα σου πει,

Παπαρούνα φλογερή,
παπαρούνα ζηλεμένη
ο διαβάτης που προσμένει,
άλλην δε ζητά να βρη.

Δεν τον άκουσε η δροσάτη παπαρούνα
εμεγάλωσε και πίστεψε πολλά
λόγια ενός απατηλά, ύστερ' άλλου πιο τρελά
κατρακύλησε χαμηλά.

Ξεπεσμένη στου θεάτρου τη φουρτούνα
κει που χόρευ' ένα βράδυ στη σκηνή
σάμπως άκουσε βραχνή να της λέει μια φωνή
απ' τη σάλα τη σκοτεινή.

Παπαρούνα σκυθρωπή,
οι διαβάτες που διαβήκαν
σ' αγαπήσαν μα σ' αφήκαν
βουτηγμένη μεσ' τη ντροπή.

Παπαρούνα σκυθρωπή,
παπαρούνα μαραμένη
ο διαβάτης που προσμένει
άλλην δε ζητά να βρει

διαπιστώνοντας, λοιπόν, την τέχνη αυτού του δημιουργού,είπα να κάνω αυτό το αφιέρωμα... 

• Της μιας δραχμής τα γιασεμιά (1939).Το τραγούδι αυτό γεννήθηκε από την Σούρα, την τρίτη σύζυγό του,  
• Είδα μάτια (1909)
• Ζητάτε να σας πω (1930)  Ο Αττίκ το δημιούργησε μέσα σε  10 λεπτά, αφού αυτοσχεδίασε

Ζητάτε να σας πω

 από την Δανάη

ταγκό του 1930

μουσική, στίχοι: Αττίκ

αφιερωμένο από τον Αττίκ "Εις την θείαν μου Πέλειαν Ισαϊλώφ μετ' αγάπης"

Ζητάτε να σας πω

τον πρώτο μου σκοπό 
τα περασμένα μου γινάτια
ζητάτε είδα μάτια
με σκίζετε κομμάτια

Σε μια παλιά πληγή 
που ακόμα αιμορραγεί
μη μου γυρνάτε το μαχαίρι
αφού ο καθένας ξέρει 
τι πόνο θα μου φέρει

Είναι πολύ σκληρό 
να σου ζητούν να τραγουδήσεις 
έναν παλιό σκοπό 
που προσπαθείς να λησμονήσεις

Στο γλέντι σας αυτό
δε θα' τανε σωστό
αντί για άλλο πιοτό
να πιω εγώ φαρμάκι 
μ' ένα τέτοιο τραγουδάκι

Γελάτε ειρωνικά
και λέτε μυστικά
ίσως με κάποια καταφρόνια
μια και περάσαν χρόνια
εσύ τι κλαις αιώνια

Γιατί βαρυγκωμείς
δεν είδαμε και μεις
μια ομορφιά σ' αυτή τη ζήση
δεν πήραμε απ' τη φύση
καρδιά για ν' αγαπήσει

Αχ, δεν είν' οι καρδιές 
όλες το ίδιο καμωμένες
ούτε κι οι ομορφιές
στον κόσμο δίκαια μοιρασμένες

Και μες στη συντροφιά 
σε κάθε ρουφηξιά
ξεχνώ μιαν ομορφιά 
που γέμιζε μεράκι 
το παλιό μου τραγουδάκι

για τότε, που τα γιασεμιά τα πουλούσαν μία δραχμή... (το παληό ελληνικό νόμισμα)

• Μαραμένα τα γιούλια (1935)

Μαραμένα τα γιούλια από τον Γιάννη Βογιατζή
στίχοι, μουσική: Αττίκ

Ο τραγουδιστής και ηθοποιός Γιάννης Βογιατζής

Χτες αργά με ψυχή φορτωμένη

από θλίψη γιά σε περισσή,
πήγα μόνος να δω τι απομένει,
απ'τον κήπο που πότιζες εσύ.

Την πορτούλα ο κισσός είχε κλείσει,
μήπως ξένος κανείς την διαβεί
κι είχε ο χρόνος μ' αγκάθια στολίσει,
τη βρυσούλα που μένει πιά βουβή.

Μαραμένα τα γιούλια κι οι βιόλες 
μαραμένα και τα γιασεμιά
μαραμένες κι οι ελπίδες μου όλες
στης καρδιάς μου τη μαύρη ερημιά.

Στη γωνίτσα που άλλοτ' ανθούσε
μέσα στ'άνθη η δική μας χαρά,
ενώ ο κήπος τριγύρω πενθούσε,
μέσα μ' ένοιωσα τέτοια συμφορά.

Ως το βράδυ μονάχος μιλούσα,
σαν να σ'είχα κοντά μου ξανά
κι όταν νύχτωσ' εκεί που γυρνούσα,
είπα "Να ζει κανείς η να μη ζει"

για τότε, που τα ταγκό, τα βαλς έδιναν κι έπαιρναν...

• Άδικα πήγαν τα νιάτα μου (1936) 

Άδικα πήγαν τα νιάτα μου... 

στίχοι, μουσική: Αττίκ

Καθώς γυρνούσ' απ' της ζωής το πανηγύρι,

με κουρασμένη καρδιά κι ορφανή
στάθηκα μπρος απ' το μοιραίο το γεφύρι,
που όποιος περνά, παύει πια να πονεί

Κι εκεί που κοίταγα να σβήνουν προς τα πίσω,
μέσα στο δρόμο μου το μακρινό,
όσες μορφές μου 'τυχε ν' αγαπήσω,
άναψ 'έν' άστρο ξαφνικά στον ουρανό.

Ήταν μικρό μα είχε λάμψη περισσή,
πώς να στο πω, ήσουν εσύ.

Άδικα πήγαν τα νιάτα μου
κι είναι τα χρόνια φευγάτα μου,
αφού δε σ' είχα γνωρίσει,
παρά στου βίου τη δύση,

Άδικα πήγαν τα νιάτα μου,
νέα τρελλή μαυρομάτα μου,
δεν είναι πια για φιλιά
τα μαλλιά τα χιονάτα μου!

Την καταδίκη μου μαντεύω μ' αγωνία
τη λέξη 'Γέρο' στα χείλη κρατείς
και τα ματάκια σου με τρόμο κι αγωνία
λένε 'Δεν κάνεις πια για εραστής'

Μα δεν τ' αρνιέμαι είσαι το λούλουδο τ' Απρίλη
που μόλις άνοιξε στην αντηλιά
είσαι η αυγούλα κι εγώ είμαι το δείλι
είμαι τ' αηδόνι πού 'χει χάσει τη λαλιά

Δέξου λοιπόν στη ζωή μου τη στερνή
να σ' αγαπώ. σαν εγγονή!..

Άδικα πήγαν τα νιάτα μου
κι είναι τα χρόνια φευγάτα μου,
αφού δε σ' είχα γνωρίσει,
παρά στου βίου τη δύση,

Άδικα πήγαν τα νιάτα μου,
νέα τρελλή μαυρομάτα μου,
δεν είναι πια για φιλιά
τα μαλλιά τα χιονάτα μου!

γι' αυτές τις άλλες εποχές που δεν ζήσαμε...

• Αν βγουν αλήθεια (1920)

αλλά μέσα από τους καλλιτέχνες  μπορούμε να πάρουμε μία ιδέα για το τι υπήρχε τότε...

Τώνης Μαρούδας

ΘΑ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΠΙΑ ΚΙ ΑΠΟΨΕ ΣΕΡΕΝΑΔΑ

Θα σου κάνω πειά κι απόψε σερενάδα

γιά στερνή φορά θα πω απ' την αρχή

τα παράπονα μου όλα στην αράδα

ν'ανασάνη η φορτωμένη μου ψυχή.

Απορείς μου λεν’ με την υπομονή μου

σε σκοτίζω, με βαριέσαι, δεν με θες

σ'ενοχλούνε και τα λόγια κι η φωνή μου

μου το είπε η φιλενάδα σου προχθές.

Κάποιος όμως σου γυρίζει τα μυαλά σου

γιατί άλλωτε ζητούσες να σου πω

κάθε βράδυ κάτ'απ'τα παράθυρά σου

με κιθάρα το γλυκό μ'αυτό σκοπό.

Με συχάθηκες κι εμέ και την καντάδα

δε σε μέλλει πιά γιά με τι θα γεννώ

μου το είπε η πιό πιστή σου φιλενάδα

και το βλέμμα που μου ρίχνεις σαν περνώ

• Τα καημένα τα νιάτα (1918)

Μίλα μου για αγάπη...

Ακόμα ένα ταγκό από την Μαρία Κανελοπούλου

στίχοι, μουσική: Αττίκ

Ένα τραγούδι... με άσχημο τέλος...

Χάραζε ήταν αργά όλοι σιγά σιγά

φεύγαν οι καλεσμένοι ένας ένας κουρασμένοι
απ’ αυτή την όμορφη γιορτή άδειασε τ’ αρχοντικό
σκοτάδι μυστικό απλώθη στο σαλόνι
που λησμονηθήκαν μόνοι στο χορό ζευγάρι τρυφερό
κι ένα τάγκο στο βάθος τελείωνε με πάθος 
γλυκομουρμουριστό σαν νά ’λεγε κι αυτό

Ρεφραίν
Ακόμα ένα ταγκό το πιο γλυκό το πιο ωραίο
έτσι αγκαλιαστά σφιχτά σφιχτά το τελευταίο
ακόμα ένα ταγκό χαϊδευτικό που σε λιγώνει
ταγκό που σε μεθάει που σ’ αρρωστάει που σε σκοτώνει

Μες της νύχτας τη σιωπή χωρίς λόγο να πει
εχόρευε με χάρη μαγεμένο το ζευγάρι
μα εκεί που παύει η μουσική
δυο μάτια φονικά προβάλλουν μυστικά
μια λάμψη ένας κρότος να σωριάστηκε αυτός πρώτος
μα κι αυτή κοντά στο χορευτή
κι ενώ αγκαλιασμένοι κείτονται στο χαλί
μαύρη μορφή σκυμμένη δίπλα τους παραμιλεί
Ρεφραίν

Εκείνο το ταγκό τ' Αργεντινό 

από την  Δανάη

Ταγκό του 1936 

μουσική, στίχοι Αττίκ.

 Η παρτιτούρα γράφει: "Αφιερωμένο στη γυναίκα μου. Η Δανάη το πρωτοτραγούδησε. Γραμμένο γιά τη Λουίζα και την Κάκια. Εξετελέσθη διά πρώτην φοράν εις την χειμερινή Μάντρα του Αττίκ, Θέατρον Κοσμοπολίτ από τη Δανάη την 23.9.36"

Δεν σου πάει το πάχος Δημητράκη  από τον Κυριάκο Μαυρέα, 1930

στίχοι, μουσική: Αττίκ

Τραγουδάκι του 1930 σε μουσική και στίχους Αττίκ. Η παρτιτούρα γράφει: "Τραγουδάκι που κατήντησε ύμνος της "Μάνδρας". Αφιερούται εις τους εντός και εκτός της "Μάνδρας" τζαμπατζήδες. Εις τους συνεργάτας μου της "Μάνδρας" συγγραφείς Παντελή Χορν, Α.Βώττην και Δ. Ευαγγελίδην"

Είχα έναν φίλο Δημητράκη, ξακουστό
στην πολυφαγία και στην λαιμαργία
που όταν δεν πεινούσε έτρωγε μόνο ένα ψητό
λίγα μακαρόνια και τριάμισι πεπόνια

Ήταν μεν παχύς αλλά φαινόταν ευτυχής
με μια στρογγυλίτσα, όμορφη κoiλίτσα
Μέχρι τη στιγμή όπου παντρεύτηκε ο φτωχός
Κι άρχισε η κυρά του να γκρινιάζει διαρκώς

Δεν σου πάει το πάχος Δημητράκη
Κάνε πια και δίαιτα λιγάκι
Πρέπει να αποφεύγεις τα πολλά γλυκά
Ρύζια, μακαρόνια και ζαχαρωτά

Μην κοιμάσαι πια το μεσημέρι
Πήγαινε πεζή σε όλα τα μέρη
Τρώγε το βραδάκι μόνο γιαουρτάκι
Άκου με και με που σου μιλώ
Για το καλό

Άρχισε να κόβει ό,τι του λεγεν αυτή
το ψωμί, το ρύζι
για ν'άδυνατίζει
Μπήκε σαν να λέμε σε μια δίαιτα σωστή
Και σε δυο βδομάδες είχε χάσει ογδόντα οκάδες

Μα όσο δε αυτός εκαταντούσε σκελετός
έμενε η καϋμένη παραπονεμένη
Ήθελε ακόμα να της γίνει πιο κομψός
Κι έβαζε τους φίλους να του λένε διαρκώς

Δεν σου πάει το πάχος Δημητράκη
Κάνε πια και δίαιτα λιγάκι
Πρέπει να αποφεύγεις τα πολλά γλυκά
Ρύζια, μακαρόνια και ζαχαρωτά

Μην κοιμάσαι πια το μεσημέρι
Πήγαινε πεζή σε όλα τα μέρη
Τρώγε το βραδάκι μόνο γιαουρτάκι
Άκου με και με που σου μιλώ
Για το καλό

Πέρασε ο καιρός όταν λαμβάνω ένα πρωί
ένα μαύρο γράμμα μούσκεμα στο κλάμα
Που έγραφε πως πέθανε από καταρροή
Κι η γλυκιά συμβία με καλούσε στην κηδεία

Δεν είδα ποτέ μου να' ναι τόσοι διευθυνταί
εστιατορίων στο νεκροταφείον
Τι φωνές, τι κλάματα στο "Δεύτε ασπασμόν!"
Μέχρι που ο παππάς του έψαλλε ως χαιρετισμόν

Δεν σου πάει το πάχος Δημητράκη
Κάνε πια και δίαιτα λιγάκι
Πρέπει να αποφεύγεις τα πολλά γλυκά
Ρύζια, μακαρόνια και ζαχαρωτά

Μην κοιμάσαι πια το μεσημέρι
Πήγαινε πεζή σε όλα τα μέρη
Τρώγε το βραδάκι μόνο γιαουρτάκι
Άκου με και με που σου μιλώ
Για το καλό

Ο διαβατης της ζωης (1933) 

Εκτέλεση: Νικόλας Μοσχονας
Στίχοι, Μουσική: Αττίκ

Η παρτιτούρα γράφει " Εξετελέσθη δια πρώτην φοράν εις την Μάντραν του Αττίκ υπό του ιδίου.

Γράφτηκε στην Αθήνα. Αφιερωμένο εις τον εαυτό μου".

Νίκος Μοσχονάς τραγουδιστής της όπερας με διεθνή καρριέρα

Έρημος, βαρύς και μόνος

σέρνομαι μες στην ζωή

κάθε βήμα μου είναι πόνος

μα τον ξένο πόνο ποιος τον εννοεί

Δίχως σπίτι, δίχως σόϊ

περπατώ εδώ κι εκεί

και χτυπώ το κομπολόϊ

που μου χάρισαν στον κόσμο οι κακοί

Ορφάνεψα από μάνα και πατέρα

και λάτρεψα τον μόνο μ'αδελφό

που φρόντιζε κι εγώ ν' ανατραφώ

Εζούσαμε ενωμένοι, μα μια μέρα

το σπίτι μας πωλεί το πατρικό

τ' όλόχρυσο τ' αμπέλι το χωράφι

που έβγαζε σταφύλι έτσι γλυκό

Και φεύγει με μια βρώμα, μ'ένα κουρέλι

Κι από τότες ο καήμένος

παντού βάρος

παντού ξένος

 Κι αν μετανιώσουμε (1932) 

από τον  Πύρρο Χρονίδη

 ΚΙ ΟΜΩΣ

 από την Χρυσούλα Στεφανάκη

στίχοι, μουσική: Αττίκ

 Η παρτιτούρα γράφει: "Εις την κα Μιράντα Θεοχάρη με αγάπην. Διά τον πιστόν διερμηνέα των έργων μου Χρ. Λαμπρινούδη. Εξετελέσθη δια πρώτην φοράν υπό του συνθέτου την 17ην Ιουν. 1929 εις την Λέσχην των Καλλιτεχνών Ατελιέ"

 "Το χρήμα" 

από τον ηθοποιό  Πάνο Χατζηκουτσέλη 

Μουσική-στίχοι: Αττίκ

Που τρέχει με βία το πλήθος αυτό σαν νά’χει σαράντα βαθμούς πυρετό

επάνω και κάτω κινείται αενάως σαν κύμα

και λες πως είν’όλοι τους φρενοβλαβείς ποια είναι η αιτία της βίας αυτής;

Το χρήμα… το χρήμα

Καμάρι τις είχαν σε όλο το χωριό καλές αδελφές η Λενιώ κι η Μαριώ

μα πέθανε ο γέρος και άφησε πλούσιο κτήμα

και τώρα δεν πάνε μαζί στην εκκλησιά

ποιος φταίει που τα χάλασαν στη μοιρασιά;

Το χρήμα… το χρήμα

Παντρεύεται γέρος πεντάμορφη νιά

Και στ’ άσπρα μαλλιά του φοράει λεμονιά

Και λες είναι ο γάμος κηδεία για εκείνο το θύμα

για τ’άνθος που άδικα θα μαραθεί

ποιος φταίει που τόση δροσιά θα χαθεί;

Το χρήμα… το χρήμα

Η σύζυγος ενός βιοπαλαιστού συχνά στην αγκάλη ενός τοκιστού

της γραμματικής μελετάει το γλυκύτερο ρήμα

και σαν κοινωνεί μαρτυρεί στον παππά

πως ποιο πολύ κι απ’ τους δυο αγαπά το χρήμα… το χρήμα

Το χρήμα γεννάει τους πολέμους στη γη

Και των λαών την αλληλοσφαγή

Που κάνει τη μάννα να κλαίει σε νιόσκαφτο μνήμα

Που κείται μέσα πεντάμορφος νιος

Ποιος φταίει που δεν είναι κι’ αυτός ζωντανός;

Το χρήμα.. το χρήμα

Στον περίπατό σου τον εσπερινό

Συχνά μες τους δρόμους με την λέξη «πεινώ»

φτωχοί σ’ενοχλούν πλούσιέ μου 

κι ανοίγεις το βήμα κι ιδρώνεις γιατί είσαι χοντρός και παχύς

ποιος φταίει που υπάρχουν στη γη δυστυχείς;

Το χρήμα… το χρήμα

Μου λένε πως γράφω καλή μουσική

Μα μόνο για δόξα και όχι για εμπορική

Και πως θα πεθάνω στην ψάθα κι αυτό θα’ναι κρίμα

Μα τι να τα κάνω εγώ τα λεφτά;

Η αγάπη η δική σας αντικαθιστά το χρήμα… το χρήμα

Τρεχαντήρι

στίχοι, μουσική: Αττίκ

Κάτω από το έρημο το χωριουδάκι

Τρεχαντήρι, τ' άλλο πρωί

άραξε χαρούμενο στο λιμανάκι

Και το περιγιάλι ήταν όλο ζωή

Κι εγώ που του κόσμου η απονιά

Με κάνει να χάσω

Τόσα όνειρά μου παλιά

Ήρθα να ρεμβάσω

Μέσα στου χωριού μου τη μοναξιά

Ίσως και ξεχάσω

Στάθηκα η φτωχή

Κι είπα μοναχή

Άσπρο πουλί τρεχαντήρι

Πούθε μας ήρθες γοργό;

Ποιον έχεις καραβοκύρη

Πού πας στερνά από δω;

Ποιος ξέρει τι σε προσμένει

Στου κόσμου κάποια γωνιά

Έχεις κι εσύ μοίρα γραμμένη

Επάνω στα μαλλιά

Τρεχαντήρι έχε γεια.

Ελπίζω να ταξειδέψατε όπως κι εγώ...

με τις μιας δραχμής τα γιασεμιά...

γιασεμιά

Lampros

(πληροφορίες για τον Αττίκ από την Βικιπαιδεια)

ΥΓ.: Ένα τραγούδι για τον Αττίκ... 

ΤΟΝ ΕΛΕΓΑΝ ΑΤΤΙΚ 

ΜΟΡΦΩ ΤΣΑΪΡΕΛΗ

Μουσική: ΝΟΤΗΣ ΜΑΥΡΟΥΔΗΣ ,  Στίχοι: ΗΛΙΑΣ ΚΑΤΣΟΥΛΗΣ

Δίσκος: CARTE POSTALE (2006)

Την ώρα που περνούσε τ' οργανάκι
κι ο δρόμος πήρε να μελαγχολεί
θυμήθηκα αυτό το τραγουδάκι
που άρεσε στη μάνα μου πολύ

Θυμήθηκα κι αυτός που το 'χει γράψει
σαν μια σκιά του χρόνου μακρινή
τον έλεγαν Αττίκ και είχε κλάψει
κι ας γέλαγε επάνω στη σκηνή

Στη Μάντρα του με παν του νου τα βήματα
κι ακούω μπράβο και χειροκροτήματα

Αθήνα του τριάντα καραβάκι
βουλιάζει σε αυλές με γιασεμιά
Δανάη, Κάκια Μένδρη, Ποζελάκι
και μάτια που την κάναν τη ζημιά

Δυο μάτια που η νύχτα τα 'χει φέρει
και του ζητάν γι αυτά να ξαναπεί
πληγή π' αγγίζει δεύτερο μαχαίρι
πεθαίνει από πόνο και ντροπή

Μα ξαφνικά αλλάζει ο νους μου βήματα
και σβήνουν χρόνια και χειροκροτήματα